FR | Islandish. Edité par Emmanuel Lambion. Institut culturel italien, Bruxelles.
Extrait du catalogue. Texte d’Emmanuel Lambion.

Alice Pedroletti, photographe et plasticienne, étudie, elle, depuis plusieurs années la relation de l’homme à son territoire, la mémoire individuelle ou collective, qu’elle soit enfouie ou au contraire vivace et entretenue, avec un intérêt spécifique pour les endroits abandonnés où la nature reprend ses droits ou a contrario par ceux entièrement refaçonnés et transformés par l’homme.
Sa fascination pour les concepts de vide et d’absence, ou plutôt d’une présence en négatif, l’idée d’une dilatation de l’espace spatio-temporel l’ont amenée à développer une recherche particulière sur le concept d’insularité. Les îles (semi-) désertées par l’homme en particulier la fascinent. C’est ainsi qu’elle développe depuis des années une recherche sur les floating islands, qui l’a amenée à postuler et à être retenue pour la résidence de Comacina ou, plus récemment, à se rendre à « l’île aux lapins » (Rabbit Island). L’histoire mouvementée de Comacina en particulier, rasée en 1169 sur l’ordre de l’évêque de Côme, l’a amenée à envisager l’envers du décor, de ces pierres, de cette histoire, ces histoires enfouies dans le lac, et à appréhender l’île comme la partie émergente et visible, en ligne de flottaison, d’une entité plus grande, diachronique et trans-historique. L’installation que nous présentons ici Go with the flow – Study for a floating island: Searching for an Entrance, Trying to Float, utilisée par ailleurs pour le carton d’invitation, retrace de façon plastique, en suivant les contours de l’île Comacina, son archive de travail sur les îles flottantes, l’idée d’une île, d’une pierre ou d’une masse en apesanteur, comme, de façon relative, à une échelle plus ou moins grande et inclusive, le sont tous les corps – soumis à une gravité relative mais aussi flottant dans l’immensité de l’espace mais toujours néanmoins rattachés à une mémoire, une matière ou un espace-temps qui les englobe. Des pierres flottantes, façonnées par l’artiste en un ciment allégé, sont intégrées au dispositif, et semblent sur-ligner de façon métaphorique l’artificialité conceptuelle de cette idée de flottaison ou d’isolement.

NL | Islandish. Uitgegeven door Emmanuel Lambion. Italiaans cultureel instituut, Brussel.
Uittreksel uit de catalogus. Tekst door Emmanuel Lambion.

Alice Pedroletti, fotografe en beeldend kunstenaar, bestudeert al jaren de relatie tussen mens en territorium, het individuele of collectieve geheugen, nu eens bedolven, dan weer bruisend van leven, met een specifieke belangstelling voor verlaten plekken waar de natuur haar rechten opeist of a contrario waar de mens de natuur heeft vervormd en naar zijn hand heeft gezet.
Haar fascinatie voor begrippen als leegte en afwezigheid, of liever gezegd negatieve aanwezigheid, het idee van een tijdruimtelijke dilatatie, lagen aan de grondslag van haar gericht onderzoek naar het begrip van insulariteit. Vooral half door de mens verlaten eilanden boeien haar. Al jaren ontwikkelt ze onderzoek naar de floating islands en dat bracht haar ertoe met succes te kandideren voor een residentie op Comacina, of, meer recentelijk, om Rabbit Island te bezoeken. Het was vooral de turbulente geschiedenis van Comacina, dat in 1169 op bevel van de bisschop van Como met de grond gelijk werd gemaakt, dat haar ertoe aanzette te peilen naar het andere verhaal, verholen achter stenen, verzonken in het meer, en het eiland te zien als wat boven de waterlijn opduikt, als onderdeel van een grotere, diachrone en transhistorische entiteit. De installatie die we hier presenteren heet Go with the flow. Study for a floating island : Searching for an Entrance, Trying to Float, die trouwens ook op de uitnodigingskaart prijkt. Ze vertelt op een plastische manier de contouren van het eiland Comacina, haar archiefwerk rond drijvende eilanden, de idee van een eiland, een steen of een massa in gewichtloosheid, zoals – relatief gezien – trouwens alle lichamen op een min of meer grote en inclusieve manier zijn onderworpen aan een relatieve zwaartekracht, maar die ook dobberen in de immensiteit van de ruimte, maar toch altijd verbonden blijven aan een herinnering, een materie of een omvattende ruimte-tijdheid. Drijvende stenen, door de kunstenaar bewerkt in lichtgewicht cement, zijn in de installatie ingebed en lijken op een metaforische manier de conceptuele kunstmatigheid van deze idee van zweven of isolement te benadrukken. | WORK